اشعار

هر زمانی دل، میان سیـنه‌ام گم می‌شود            یا به مشهد می‌رود، یا راهی قم می‌شود

تا نگاه من به دریای ضریحش می‌رسد            دل دگرگون می‌شود، غرق تلاطم می‌شود

دانه دانه اشک های زائـرانـش می‌چکـد            زیـر پـاهای کـبوتـرهاش گـنـدم می‌شود

نـور می‌بارد چـنان از گـنـبد این آفـتاب            در کنارش جلوه خورشید هم گم می‌شود

شهر قم یا مشهد سلطان چه فرقی می‌کند            هر کـدامش قـبلۀ حاجـات مردم می‌شود

بارها ناگـفـته در اینجا شدم حاجـت روا            رفته از دستم حساب، این بار چندم می‌شود

دل به دست او سپردی غم مخور، کار نشد            با دعای خواهر خورشید هشتم می‌شود

خیمه‌گاه اینبار در قم بود، مقتل طوس بود           جادۀ مشهد به قـم لبریز از فـانوس بود

نامه با خط برادر داشت در دستان خود           خواهری از دور می‌آمد ولی مأیوس بود

بر لب خشکـیدۀ قم ذکر یا معـصومه و           بر لب معصومه خانم ذکر یا قدّوس بود

بس که چشمش را به راهت دوخته، از راه قم           خاک مشهد بیشتر در حسرت پابوس بود

رود غـم های پـدر، دریای دوری رضا           بر فـراز نـاقـه‌ای انگـار اقـیـانـوس بود

زینب این بار آمده قبل از برادر جان دهد           این خودش متن زیارتنامۀ مخصوص بود

روضۀ دشت بـرادرهای از هم ریخـته           داغ سنگین بود، روضه روضۀ ناموس بود

در فراق هشتمین طاووس جنّت جان سپرد           آنکه در دستان خدّامش پر طاووس بود

هر لحظه لحظه با نفـست خو گرفته‌ام            از عـطر نـاب پـیـرهـنت بـو گرفـته‌ام

بی‌بـاده می ز جـام طهـورایی‌ات زدم            سر مـسـتـم و تـرانـۀ یا هـو گـرفـتـه‌ام

تا با تو روبـرو شوم ای آسـمان عشق            مـن از تــمـام آیـنــه‌هـا رو گـرفــتـه‌ام

بـا تــو هــمـان تـلاطـم دریــای آبـی‌ام            بـی‌تـو شـبـیـه کـشـتی پهـلـو گـرفـته‌ام

تو مـاه آسـمـانی خـورشـیـد هـشـتـمی            مهـر تـو را ز ضـامن آهـو گـرفـتـه‌ام

حق دارم این چنین به تو وابسته تر شوم            من نـا گـرفـته را ز تـو بـانـو گرفـته‌ام

دلخسته از فراغم یا رب رسان رضا را            کن مستجـاب یا رب تنها همین دعا را

هر منزلی که رفـتم نقـش سراب دیدم            پیـوسـته یـادم آمـد غـم‌های کـربـلا را

معصومه زینب تو؛ تو هم حسین من باش            چیزی دگر نخـواهم بگـذار این بنا را

حالا که تو حسینی بر محملم نظر کن            خواهم تو را ببوسم نی آن سر جدا را

دسـتان عـمـه‌ام را بـستـند گر چه آنها            در بین سربداران می‌جـست مقـتـدا را
دشمن مدام می‌بست وقتی نظر به نی داشت            بــا تـــازیــانــه راه دیـــدار آشــنــا را
بیمار را مـداوا جز دیدن رخت نیست            از چشم پُر ز مهرت خواهم من این دوا را
گرچه خودت غریبی من هم غریب گشتم            گر مُردم از فراغت روشن کن آن سرا را
قـم تل زینـبـیه مشهد چو قـتـلگاه است            اما ندیـد آخـر؛ معـصومـه‌اش رضا را

می‌داد جان و بر لـبش ذکر رضا بود            مـثـل بـرادر نــالـه‌اش واغـربـتـا بـود

پایـش بسوی قـبله و قـلـبـش خـراسان            بهر امامـش هـمچنان غـرق عـزا بود

داغ رضایش آنچـنان از پـای انداخت            در آن جوانی سخت محتاج عصا بود

مـی‌کــرد یــاد زیـنـب و داغ بـــرادر            کـوفه بـرای آل عـصمـت بی‌حـیـا بود

در دست اهل قم همه گل بود و گل بود            در دست پست کوفـیان سنگ جفا بود

دارالـبـکـایش نـیـنـوا می‌گـشـت بـانـو            کم کم گـریز روضه‌اش تا کـربلا بود

گـویـی ز تـل زیــنـبـیـه دیـد خــواهـر            بر زخـم زخـم آن بـرادر، رد پـا بـود

جـسم بـرادر را خـراسان دفـن کردند            در کـربـلا اما تـنی پُر خـون رها بود

جا دارد اینکه جان دهد زین غم رئوفی            آیا سـزای آل عـصـمـت نـاسـزا بـود؟

حُسن تو سِـرِّ عـاشـقی را بـرملا کرد            بر طُـرّۀ زلـف کـمـنـدت اقــتــدا کـرد

شکر آن خدا را که ز لطف بی‌مثالش            روز ازل بـا تـو دلــم را آشــنـا کــرد

دلـدادگـی دلـداده‌ات شد، شـوق پـر زد            عـشق آمد و بر تو سلامی دلـربا کرد

جانم فـدای پـیـر میخـانه که سـرمست            ما را به عشق روی ماهت مبتلا کرد

من بنـده‌ای سرگـشته بودم که نگاهت            دل را اسـیــر بــارگـاه ســامــرا کـرد

دیدارِ سُرِّ مَن رَأی رشک بهشت است

باران ز شوق دیدنت اشک بهشت است

زیبا گل سوسن که رشک نسـترن شد            جلـوه نـمود و رونق دشت و دمن شد

روی زمـیـن تـا آســمــانِ بـی‌کـرانــه            در هر کران دائم ز حُسن او سخن شد

در خـانۀ قـلـب هـمه جـانـانه جـا کرد            هرجا که مِهرش بود بر دلها وطن شد

ذکر حدیثـش قدسیان را مست می‌کرد            در حـلـقـۀ خـاتم عـقـیـقـی از یـمن شد

وقـتی که دنـیـا آمد و بُـرد از همه دل            نــام دل آرا و خـدایـی‌اش حَـسَــن شـد

حُسن حَسن، مهر حسین و مرتضی داشت

او یک تـنـه حُـسن تـمام انـبـیـا داشت

او آمـد و آغـاز عـشـق و دلـبـری شد            گـویـا دوبـاره مـوسم پـیـغـمـبـری شد

تــاب تــمـاشـایـش نــدارد دیــدۀ شـب            بر او هجوم از خصم با نابـاوری شد

در لشکری، محبوب را محصور کردند            غافل از آنکه نام خوبش عسکری شد

با رمز یا زهرا دل از دل دادگان بُرد            آغــاز دلــداریِ یــار حــیـــدری شــد

در سامرایش سائلان صف ها کشیدند            درگـاه او درگــاه حـاتـم پــروری شـد

مـا هـم گـدایــان ره دلــدار هــسـتـیــم

در انـتـظار وصـل روی یـار هـسـتیم

هر کس که شـوق سـامـرا دارد بیـایـد            هر که به دل عـشـق خـدا دارد بـیایـد

هر کس به قـلبش شوق دیدار زیارت            از بــارگــاه ســـامـــرا دارد بـــیــایــد

مهـر امـام عـسکری در سـیـنۀ ماست            هر کس که قـلـبـی با صفـا دارد بیاید

شـوق مــدیــنـه تـا ابـد داریـم در سـر            هـر کـه دلـی درد آشـنــا دارد بــیـایـد

این بانگ زیبای خدا از آسمان هاست            هـر کـس هــوای کـربـلا دارد بـیـایـد

خـتـم کلام عاشـقـان ذکر حـسین است

عشق خـدای آسـمان ذکر حسین است

سرمان گرمِ عطش بود، که باران آمد            ابر رحـمـت به سر خـاک بـیـابان آمد

کنج این خـلوتِ سرمازده می‌لـرزیدیم            که نـگـاه تـو به امـداد زمـسـتـان آمـد

تـلـخـیِ کام همه با دَم تو شـیـرین شد            تا به لبـها عسلِ ذکر "حسن جان" آمد

تا فـضای دهـن از نام همه خـالی شد            گـلِ ذکـر تو به مـهـمـانـیِ گـلـدان آمد

تا که دیـدند گـدای تـوأم و خاک نشین            دیـدم از سمت تو قـالـی سـلیـمـان آمد

افتخار است، که در خانۀ تو پادری‌ام

همه جا جار زدم خاک درِ عسکری‌ام

ای که قلبم شده با عشق تو آرام، سلام            به شما می‌دهد این سائل گـمنام، سلام

به شکـار دل من آمـدی و صیـد شـدم            پس به تو می‌دهم اینجا وسط دام، سلام

آمدی میکـده را مست قـدومت کردی            همنـوا با لب ما داده به تو جام، سلام

گرچه بین قفس انداختنت؛ اما بعد ...            به شما داد همان شیر، که شد رام، سلام

حسرت روی تو را داشت، ولی هر شب و روز            داد کعـبه به تو با جامۀ احـرام، سلام

عشق ما پای قدوم تو سر انداختن است

کارمان پیش نگاهت سپر انداختن است

حـاضـرم نـذر نگـاهـت بـدهـم دنیا را            تا که شـایـد بـدهـی راه، تـو آقـا ما را

بـرگـۀ نـوکـری‌ام را نکـنی تا ... آقا !            دارم امّیـد، که رویـش بزنی امضا را

گم شدم از نظر خلق، به عشق تو فقط            تا نـشـانـم بـدهـی گـنـبــد ســامــرّا را

کاش یک شب بشوم خادم صحن حرمت            تا که جـارو بکـشم خاکِ کفِ آنجا را

می‌دهم قول، اگر زائر صحن تو شدم            بکـنـم نـوکـری تـک تـک زائـرها را

با دعاهای تو و حضرت هادی پدرت

کاش یک روز، بیایم حرمت با پسرت

تو دعـا کن که دعـاها به ثـریـا بـرسد            تا که امـر فـرج از عـالـم بـالا بـرسـد

مستـجـاب است دعـاهای تو حـتماً آقا            پس بخواه آخر این قصه به فردا برسد

آه، یعـقـوب، بکـن رحـم به کنعـانی‌ها            تو دعا کن که مگر یوسف زهرا برسد

جسم بی‌روح همه منتظر هوی شماست            کاش بر پیکـر این قـوم، مسیحا برسد

تو دعا کن که پس از این همه یلدای فراق            صبحِ موعودِ خدا؛ روزِ خوشِ ما برسد

بـانـی اصـلـی مـیــلادِ گـلِ لـبـخـنـدت

سال بعدی بشود کاش، خودِ فـرزندت

زمین شدیـم ولی آسمانِ ما حسن است            کـرانه‌ایـم ولی بی‌کـرانِ ما حسن است

گره گره هـمه اما؛ امـانِ ما حسن است            پُر از حسن لبِ ما نوشِ‌جانِ ما حسن است

هـزار شُکـر تـمـامِ جـهـانِ ما حـسـن است

رسـیـد جـلـوه‌ای و بـاز یا عـلی گـفـتیم            پس از دو یا حسن از چارتا علی گفتیم

دوباره از حسن و مرتضی علی گفتیم            حسن حسن همۀ عـمـر با عـلی گـفـتیم

به فـاطـمـه بـنـویـسـید جـانِ ما حسن است

بساطِ عاشـقی‌ام جور شد به لطف شما            و سهـمِ سفـرۀ ما نور شد به لطف شما

از آن زمان که زمین طور شد به لطف شما            گدای سامره مشهـور شد به لطف شما

تـمامِ عـمر فـقـط آب و نـانِ ما حسن است

برای عـرضِ ادب شاعران کم آوردند            برای پـیـش کـشیِ تو جـان کـم آوردند

به پـای بـوسـی تو آسـتـان کـم آوردنـد            قـلم زدنـد به عُـمر و زمان کـم آوردند

که عشق در رگ و در استخوانِ ما حسن است

گـدا شـدیـم بـگـوئـیـم این سـخـن‌هـا را            نـوشـتـه‌انـد خــدایِ کَــرَم حـسـن‌هـا را

بـرای مـا که نـوشـتـنـد پَـر زدن‌هـا را            بـه سـامـرایِ شـمـا رفـتـن آمـدن‌هـا را

هـزار شُکر که رزقِ دُکـانِ ما حسن است

به روی شانه اگر گـیسویت رها بشود            عجـیب نیـست اگـر قـبـله سامـرا بشود

حسن نـمـاز و حـسن قـبـلـۀ دعـا بشود            حسن رکوع و حسن سجده‌های ما بشود

مـیـان کـرب وبلا هـم اذان ما حـسـن است

نـوشـتـه‌انـد بر این خـانه از قـدیـم: الله            که با تو جلوه کند جلـوه‌ای عـظیم: الله

عصا بدست رسیده است پیشِ تو کلیم الله            کـلـیـم تـا که بـگـویـد حـسن کـریـم الله

چه غم از این همه غم، مهربانِ ماحسن است

اگر چه تـکـیـه‌گَهِ خـانـه‌هـا پـدر بـاشـد            پدر هـمـیشه هـمه کـاره‌اش پـسر باشد

پـسـر بـرای پــدر؛ پــارۀ جـگـر بـاشـد            پسر که هست گدا هم که پشت در باشد

بـزرگ خانۀ صاحـب زمانِ ما حسن است

زانـو زدنـد پـیـش تـو با احـتـرام‌هـا            شاه و گـدا و صاحب مال و مـقام‌ها

از آسمان عشق امامت رسیدی و...            شد مـقـدم حـضـور تو خـتم کـلام‌ها

امشب طواف، دور تو باید کنند خلق            جای صفا و مـروه و بیت الحـرام‌ها

ای عـشق دومـین حـسن بن عـلیِّ ما            دستی بکش تو بر سر ما، ما غلام‌ها

در وصف جایگاه رفیعت همین بس است            صف بسـتـه‌انـد پشت سر تو امـام‌ها

دلـتنگ سامرای تو هـستـیم یا حسن            دلتنگ عطر صحن و سرایت مدام‌ها

زائـر شدیم از ره دور و نشـسـته‌ایم            حـالا در انـتـظـار عـلـیک السلام‌ها

فـروغ شمس و قـمر وام دارِ منظرتان            به مـاه، طعـنه زنـد طلعـت مـنـوّرتان

سلیلِ سوسن و سنبل، حُـدَیث مادرتان            سلالـه‌ات بدرخـشد چو تاج بر سرتان

مـرا نـوشـته خـدا از ازل کـبـوترتـان            حـلال زاده بوَد هرکه گـشت یاورتان

خدا سپرده به گردون سپهرِ سرمد را

امــام یــازدهــم را؛ ابــا مــحــمــد را

شبانه‌روز دلم با تو عرض حاجت کرد            گدای سامـره‌ات باز هم سماجـت کرد

چه می شود نتوان ساده ترک عادت کرد            گدای کوی شما بر جهان سیادت کرد

بهـانه بود گـدایی؛ تو را زیـارت کرد            شمیم نام تو دل را پُر از حرارت کرد

به دست‌های تو دیـدیـم جودِ بی حد را

امــام یــازدهــم را؛ ابــا مــحــمــد را

فــدای دلـبــری‌ات دودمــان دلـبــرهـا            به خاک پای تو سودند عرشیان سرها

به اذن حق تو عوض می‌کنی مقدّرها            کـم آورد بـه مـدیـح تـو کـل دفــتـرهـا

امام عـسکریِ نیک و بد ز عـسکرها            فـدای لـشـگـر مـهـدیـت کـل لشگـرها

به کوی تو دل کعـبه بدیـده مقـصد را

امــام یــازدهــم را؛ ابــا مــحــمــد را

حسینیان به دو عالم حسن حسن گویند            تـمام عـمـر مسلّـم حـسن حسن گـویند

 چو انـبـیاء معـظّم حـسن حسن گویند            صفا و مروه و زمزم حسن حسن گویند

فـرشـتگـان مکـرّم حسن حسن گـویـند            مدافـعـان حـرم هم حسن حسن گـویند

نـمـی‌کـنـنـد رهـا این مـدار مـمـتـد را

امــام یــازدهــم را؛ ابــا مــحــمــد را

هماره شوق رهایی‌ست بر شما مرهون            ولی شده غـم و انـدوه بهـرتان قـانون

به چار سالـگی‌ات هـمره پـدر دلخـون            نموده‌اند غـریـبانه از مدیـنه‌ات بیرون

به شهر سامره تبعـید کرد دشمن دون            شهید گـشته و دور از دیارتان مدفون

بخوان همیشه «رئوفی» تو آل احمد را

امــام یــازدهــم را؛ ابــا مــحــمــد را

بر روی گـدایان بگـشا بـال و پرت را            مـا ملـتـمـسـانـیـم دعــای سـحــرت را

بـا روی سـیـاه آمــده‌ام مــرقــدت آقــا            تغـيـير دهـم بـلکـه دوبـاره نـظـرت را

ای گوشه‌ای از چشم ترت صاحب اعجاز            چرخی بده بر خـیل محبّان بصرت را

با دسـت شـما بت‌کـدۀ دل شـده مسجـد            از روز ازل داشـتـم ایـمـان هـنرت را

گـفـتـند بقیع بسته و این شد که گرفتیم            قدر دو حَسن در حرمت دور و برت را

آقای من این جمعه فرج با تو، که عمریست            مـا مـنـتـظـرانـیـم ظـهــور پـسـرت را

بـار دیگـر فـضـا مُـعَـطَّـر شـد            هـمه جـا روشـن و مُـنَـوَّر شـد

حاصلِ عشقِ بینِ شمس و قمر            پـسری شد که تاج هر سر شد

زد قـــدم مــــیــوۀ دل زهـــرا            شـادی مـا دو صد بـرابـر شـد

غـم فـراری شد و شـعـف آمـد            اینچـنین غصه هـایمان سر شد

حـسـن دیـگــری ز آل عــلــی            آفـــریــده بـه دسـت داور شــد

مـژده آمـد!! کـه دلـبــری آمـد

شـب مـیـلاد عــسـکــری آمـد

گــوهــری از دلِ جـنــان آمــد            مـــاه تـــابـــان آســمــان آمــد

مـــاورای تــمــام خــوبــی‌هــا            دُرِّ دریـــا انـیــس جــان آمـــد

اخـــتــر تــا ابــد فـــروزنـــده            پـا نـهــاد و ز بــی‌کــران آمـد

گـل گـلــزار حـضـرت خـاتــم            بــاب تــقــوای خــانــدان آمــد

پــارۀ قـلـب حــضـرت هــادی            پــدر صـاحـب الــزمــان آمــد

ما هـم از یـمن مـقـدمش شادیم

صـلـواتـی بـر او فــرسـتـادیـم

در پـسِ چـهـره‌اش قـمـر دارد            چون خـدا لطف مستـمـر دارد

خـاتـم الانـبـیـاء به خـود نـازد            که تـبارش چـنـیـن پـسـر دارد

نـوۀ شـیـر قـاطـعـاً شیـر است            تا چـنـان مـرتـضـی پـدر دارد

غـرق در بوسه می‌شـود زیرا            بس که لعـل لـبـش شکـر دارد

کوری چـشـم دشـمـنـان عـلـی            نـخـل شـیـر خــدا ثــمــر دارد

ای فـدایـش شـود تـن و جـانـم

مست ذکر حـسن حـسن جـانـم

صاحبِ حُسن و اهل احسان است            درد ما را همیشه درمان است

مـثـل اجــداد طـاهــریـنـش او            کرمش بی حـد و فراوان است

در قـیـامـت مـحـبـتـش به خـدا            بهترین رکن و اصل میزان است

هـرکـسی دم زد از ولایـت او            اهل تقـوا شد! اهل ایمان است

ز مـرام و ز لـطـف بـی‌حـدّش            سائل درگهـش غزلخوان است

شکر حق را که با صفا هستیم

عـبـد آقـای سـامــرا هـسـتــیـم

می‌نـویـسـم ز خـصلت نـامـش            دلِ عــالــم اســیــرِ در دامــش

در دو دنیا به ما شرف بخـشد            طـعـمِ شـیـریـن گـنــدمِ بـامـش

کس ندیـده! قـسم به حق جایی            بـه بـــزرگـی خـان اکــرامـش

صـاحـب تــاج پـادشـاهـی شـد            هرکه نوشـیده بـاده از جـامش

شکر یزدان که از ازل شده‌ایم            قــطـره‌ای از یــمِ غــلامـانـش

با چـنین سروی چه غـم داریم

با نگـاهـش دگر چه کـم داریم

ربیع الثانی و در هشتمین روزش بهار آمد           خزان غم شد وگلهای شادی بیشمار آمد

به استقبال نوگل غنچه‌ای از گلشن زهرا           به شادی نغمه‌خوان از جنت الاعلی هزار آمد

مدینه محـفـل شادی بپا شد بهر مولودی           که از نسل علی در بیت هادی آشکار آمد

دل هر حیدری مسلک ازاین میلاد مسرورست           ملائک سوی این مولود نیکو جان نثار آمد

دهـم مـاه ولا شاکر به درگـاه خـدا باشد           که بهرش جانشینی نزدحق با اعتبار آمد

به یاد مجتبی او تازه مولودش حسن نامید           چنین دوم حسن، بین امامان با وقار آمد

بیـامـد آنکـه بـابـای امـام آخـرین گـردد           میان عـالـمان روزگـارش شهـریار آمد

بگو تبریک میلاد پدر را بر پسر امشب           به دیـدار پـدر در سامرا آن گـلعذار آمد

زند مرغ دلم پر در هوای سامرا امشب           که شاید قسمتم دیدار روی آن نگار آمد

نذر گـل روی تو باید شهـر را آذین کنم           اسباب شور و شادی عشّاق را تأمین کنم

وقتی که یاری می‌رسد عطر بهاری می‌رسد           شبهای دی را با دمت شبهای فروردین کنم

جانم حسن جانم حسن جانم حسن جانم حسن           کام تـمام شهـر را با نـام تو شیـرین کنم

در زیر طاق گنبدت هفت آسمان گم می‌شود           در پلّکـان بارگـاهت نـاز بر پـروین کنم

بین بهشت و سامرایت سامرایت مال من           اصلا نیازی نیست که عمری سبک سنگین کنم

تو هرچه باشد شاهی و من هرچه باشد نوکرم           این را همیشه روز و شب باید به خود تلقین کنم

اعجاز ابیات کمیت باشد به لطف اهل بیت           تنها کسی که شاعر کوی تو شد تحسین کنم

حرف دلم را پیش از اینها خواجۀ شیراز گفت           پس از لسان الغیب بیت دیگری تضمین کنم

"عمریست تا من در طلب هر روز گامی می‌زنم

دست شفاعت هر زمان در نیک نامی می‌زنم"

ای وارث ختمی مآب ای یادگار بوتراب           خورشید عالم تاب من بر عالم خاکی بتاب

شأن رفیعـت را بنازم ای عزیز فـاطمه           وقتی برای تو امام عصر می‌گیرد رکاب

درک کمالت حضرت نوح نبی را کرده پیر           شأنت عزیز مصریان را از خجالت کرده آب

گنجینۀ اسرار را در سینه داری از ازل           با تو نمی‌خواهد بگردد شیعه دنبال جواب

هم اسقفان هم راهبان تسلیم اعجازت شدند           نه اهل معرفت که محتاج توأند اهل کتاب

دلتنگ دیدار تو باشد حق تعالی زین سبب           تصویری از روی تو را در عرش اعلا کرده قاب

در لقمه‌های سفره‌ات گویا جلالت ریخته           از برکت لطف تو سائل می‌شود عالیجناب

حاجات اصحاب و موالی را نگفته می‌دهی           محظوظ ابوهاشم شد از آن التفات بی‌حساب

چشمان تو خـلق بهشتی مثل سامـرا کند           احسانت از اهل جهنم نیز بردارد عذاب

از هر در صحنت دری سوی خدا وا می‌شود           پایین پا پیـدا شود راهی برای فـتح باب

جرم است اگر سجده به پایت حجّت حق در زمین           جز سجده بر پای تو من جرمی نکردم ارتکاب

از واژه‌های خسته کاری بر نمی‌آید دگر           شرمنده‌ام در شأن تو هرگز ندارم شعر ناب

ناقابلی را چـشمۀ مهـر تو قـابـل می‌کـند

آخر مرا هم لطف بسیار تو دعبل می‌کند

با دست تو وا می‌شود باب العطای دیگری           دارد به تو رو می‌زند امشب گدای دیگری

بی‌حد و اندازه کریمی چون کریم اهل بیت           در رحمت و جود و سخاوت مجتبای دیگری

هر آنچه می‌خواهی بگیر از من گدایی را نگیر           من که ندارم جز در این خانه جای دیگری

تو شمع و من پروانه‌ام با غیر تو بیگانه‌ام           رنگی ندارد پیش من اصلا حنای دیگری

مسکین تو در می‌زند مرغ دلم پَر می‌زند           روزی من کن از کرامت سامرای دیگری

عطر خوش سیب از سوی شش گوشۀ تو می‌وزد           داری به زیر گنبد خود کربلای دیگری

فرش حـریمت بالشم آنجا پُر از آرامـشم           از غیر دست تو نمی‌گیرم دوای دیگری

در جای جای بارگاهت رد پای مهدی است           سرداب سامرای تو دارد صفای دیگری

بحرالفضائل هستی و من هرچه می‌گویم کم است           مدح تو را می‌خوانم اما در فضای دیگری

ذریۀ سلطان طوس آیینۀ شمس الشموس!           دارد به دامن مادرت گویا رضای دیگری

شیر درنـده رام تو فـتح الفـتوح اقدام تو           تو حـیدر کـراری اما از نـمای دیگـری

مانـند ذکر یا عـلی نامت گـره وا می‌کند

ایـوانت آقـا کار ایـوان نجـف را می‌کـند

مستم امشب من ز صهبای امام عسکری            سر نهم در سجده بر پای امام عسکری

فوق عرش حق بود جای امام عسکری            سوز نی باشد چو از نای امام عسکری

ایهاالاحباب عالم غرق شور و شادی ست
صاحب این جشن فرخنده امام هادی ست
هرکه را دیدم در این عالم ترا شد مشتری            در میان خوبرویان از همه کس بهتری
آفرینش را ز نور طلعتت زیب و فری            السلام ای وارث حـیـدر؛ امام عسکری
ای ابالمهدی به خاک مقدمت سرمی‌نهم
در ره مـهـدی تـمام هـستـیم را می‌دهم
در رهت بنـشسته‌ام گـشتم گدای سامرا            در سرم باشد هـمیـشه تا هـوای سامرا
صوت من پیچیده آقا در فضای سامرا            شاهـد حـالـم بود امـشب خـدای سـامرا
آمدم در بین سرداب و دلم از غم گرفت
چشمهایم اشک از سرچشمۀ زمزم گرفت
در شب میـلاد تو دلهـا هـوایی می‌شود            عشق می‌آید سراغـم سامـرایی می‌شود
از تجـلای جـمالـت کـبـریـایی می‌شود            هر که آید در کنارت کربلایی می‌شود
کعبه‌ای و قـبله‌گاه عالـمی روی تو شد
گرنرفتی ‌مکه حج‌ّحاجیان سوی تو شد

دم را غنیمت می‌شمارم تا دمت هست            هرجا که باشم بر لب اسمِ اعظمت هست

از هر کسی که خواست باشم همنشینش            پـرسـیـده‌ام اول که آیـا آدمـت هـست؟

از آدم و عـالـم اگـر شـد دست کـوتـاه            در دل ندارم هیچ غم چون پرچمت هست

مبهـوت و مات از سخـتیِ دنیا نگردم            زیرا که رخسارم به رنگِ ماتمت هست

دسـتـم چـه بـا امـیـد دق الـبـاب کـرده            وقت خریدن، شوقِ جنس دَرهمت هست

شعری نخوانده دیده‌ام در کاسه لطفت            قبل از شروع شعرهایم دِرهمت هست

خـشکـیـده احـوال زمیـن از عـشق اما            بر چشمِ عشاق تو اشکِ بر غمت هست

با یک دوا درمـانِ درد هر مریـضـی            در نسخهٔ اشکی به روضه، مَرهمت هست

گریه، دلـیلِ محکـمی بر آشـنایی است            چشمی که گریان تو باشد مَحرمت هست

گـر خـلـقـتِ عـالـم شـود قـربـانـیِ تـو            از داغِ سیمایِ علی اکبر، کَمت هست

هـمـراهت آیـد دشمـنت تا قـتـلـگـاهت            در دست تا انـگـشـتریِ خاتمت هست

شب جـمـعه حـرمت بوی مُحـرّم دارد            بانـویی کـنـج حـرم مجـلس ماتـم دارد

شب جـمـعه شده و باز دلم رفـت حرم            دل آشـفـتۀ من، صحـن تو را کم دارد

مادرت روضه گرفـته است برایت آقا            زیر لب زمـزمۀ « وای حسـینم» دارد

بیرق روضه عیان است ز روی گنبد            مجلس روضه همانجاست که پرچم دارد

گـریۀ مادرتان عـرش خـدا را لـرزاند            روضـۀ « آه بُــنَـیَّ » چـقـدر غــم دارد

حجره‌های حرمت پُر شده از ذکر حسین            هر که آید به حـرم نـام تو را دم دارد

در هوای لب خشکت به لب آب فرات            چـشم هر زائرتان چـشمۀ زمـزم دارد

عطر سیب حرمت از سر شب تا به سحر            بُرده غم از دل هرکس که به دل غم دارد

فطرس امشب چقدر بر تو سلام آورده            فطرس انگار خبر از همه عالـم دارد

دارد مسیـح مـا می‌آیـد دیگـر از راه            پس خیر می‌بـیند گدا سرتا سر از راه

ما قـبلۀ خود را گرفـتـیم آخـر از راه            دست نـیاز از مـا و نـاز دلبـر از راه

از شوق لبـریز است چشم جاده حتی

از خانه بیرون ریخت هر دلداده حتی

این دختر زهرا که نه! زهراست اصلا            در صبر عـین زینب کبراست اصلا

بین کریمان شُهـره در دنیاست اصلا            جان علی موسی الرضای ماست اصلا

ساکن شده اینجا! که چون باران ببارد

در شـوره‌زار شهـر قـم گـنـدم بکارد

در محـمـلـش امـنـیـتـی بـسـیـار دارد            انـدازۀ یـک شـهـر خـدمـتـکـار دارد

هـــم نــاقــه‌ای آرام و بــی‌آزار دارد            هم اینکه راهی راحت و هموار دارد

اهل محل نه بد دهـن نه لات هـستـند

تا چند خانه دور و بر سادات هـستند

چشمی به ناموس خدا هرگز نخورده            بر چـادر او جـای پا هرگز نخـورده

سیلی به رویش بی‌هوا هرگز نخورده            آسیـبی از شـلاق ها هـرگز نـخـورده

امن است راهش بی‌برو برگرد اینجا

سر را به زیر انداخـته هر مرد اینجا

دسـتی سـوی مـعـصـومـۀ طـه نـیامد            پیـش نـگـاهـش خـیـزران بـالا نـیامد

تا کـاخ بـالأجـبـار و با دعـوا نـیـامـد            پـای پـیـاده یـک قــدم حــتـی نـیـامـد

هر چند بی‌بی روزه بود اما غـذا بود

در هر شـرایط احـترام او به جـا بود

مژده دهید باغ را، چون برکات می‌رسد           این یَم و شوره‌زار را، قند و نبات می‌رسد

قصدش اگرچه قم نبود، دست قضا ببین عجب!           حضرت معصومه به قم، قبلِ وفات می‌رسد

کشتیِ نـوح آمده، بر روی ناقه جلـوه‌گر           این خبر از سَما رسید، راهِ نجات می‌رسد

حُسنِ تمامِ اهلبیت، منبع جـود و معرفت           هم بـرکـات آمـده، هم حـسـنات می‌رسد

بر دل عـاشـقان بَسی، از نفسِ مقدسـش           با قدمِ مبارکـش، شـور و نشاط می‌رسد

بوی مدینه می‌وَزَد، از سرِ جاده بر مشام           جاده شده معـطرش، تا نـفحات می‌رسد

سجده كنید جـنیّان، همچـو ملائكه بر او           وقت رسیدنش به قم، وقتِ صلاة می‌رسد

تشنۀ معرفت اگر، تشنه هنوز مانده است           بر لب خشک او بگو، آب حیات می‌رسد

بانوی قم کریمه است، مثلِ برادرش رضا           بر سر زائران خود، حینِ ممات می‌رسد

از طرف رضا بُوَد، به دستِ خواهرش اگر           برای کـربلا به ما، برگِ برات می‌رسد

او نرسیده بر رضا، پس نَشود چُنین دگر           حالْ بِدان که زائرش، بر عتبات می‌رسد

مژده به جمکران دهید، از حرمِ کریمه‌اش           غُصه مَخور که مهدی آن، جلوۀ ذات می‌رسد

مُنـتـقـمِ فـاطمه و..، مُنتـقـمِ خـونِ حسین           تِکیه به کعبه میزند، با صلوات می‌رسد

نزد کریمه ملتمس، با ادب و تکیده باش           از دل و جان قبول کن، هر چه برات می‌رسد

خدا پوشانده بر آن قد و بالا رخت ایمان را            پدر خوانده ست در او آیه آیه شرح قرآن را

چه لطفی سایه اش افتاده یارب برسر این شهر            که غم لبریز شادی می‌کند حال پریشان را

ندارم غیر باران محبّت پیشکش چیزی            خداوندا مگیر از من چراغ چشم گریان را

به صحنش عقل من از کوچۀ زنجیر برگشته            گواه آورده در درگاه او چاک گریبان را

به جا مانده ست شعله جای دل در سینه از شوقش            فـرسـتادم به جای نامه، مد آهِ سوزان را

به جایی که قدم بگذارد آن بانوی پاکی ها            کرم در لحظه خالی می‌کند از شرم میدان را

هزاران بار حل کردند زائرهای گریانش            در این آیینه کاری روضۀ شاه خراسان را